Wat is de betekenis van bijvoeglijk?

bijvoeglijk - Bijvoeglijk naamwoord 1. (taalkunde) nader bepalend ♢ Een bijvoeglijk naamwoord zegt wat over een zelfstandig naamwoord of een voornaamwoord. ♢ De lange, dikke, domme man is wel aardig. In deze zin zijn lange, dikke, domme en aardig bijvoeglijk...

bijvoeglijk - bijvoeglijk naamwoord uitspraak: bij-voeg-lijk 1. woord of woordgroep horend bij een zelfstandig naamwoord (attributief) ♢ in 'een MOOI huis' is MOOI een bijvoeglijk naamwoord 1. bijvoeglijk naamwoord ...

...

bn. en bw., (taalk.) bijvoeglijk naamwoord, woord dat een eigenschap of een hoedanigheid van een zelfstandigheid aanduidt; — bijvoeglijke bepaling, bepaling ener zelfstandigheid; — ’t woord is bijvoeglijk gebruikt, als bijvoeglijke bepaling: een bijvoeglijk gebruikt voornaamw., telwoord ; vgl. zelfstandig.

1. bn.: een bijvoeglijk naamwoord noemt kenmerken van zelfstandigheden en begrippen; een bijvoeglijke bepaling bepaalt zelfstandigheden; 2. bw.: een woord bijvoeglijk gebruiken.

Bijvoeglijk - of attributief worden die ➝ bepalingen genoemd, welke behooren bij een zelfstandig naamwoord of een ander als zoodanig gebruikt woord. Ze kunnen staan voor en achter het nader bepaalde woord: iedere taal heeft hiervoor zijn vaste regels. Als b. bepalingen kunnen voorkomen: 1° zelfstandige naamwoorden of zelfstandige voornaamw.,...

(bij'voechlək) 1. bn. →: bijvoeglijke bepaling enz. 2. bw. als bijvoeglijk naamwoord : in „tien mensen” is „tien” gebruikt.

bn. en bw., (taalkunde) naamwoord, woord dat een eigenschap of een hoedanigheid van een zelfstandigheid aanduidt; adjectivum; bijvoeglijke bepaling, onderscheidende bepaling van een zelfstandigheid, zie bijstelling; het woord is bijvoeglijk gebruikt, als bijvoeglijke bepaling: een bijvoeglijk gebruikt voornaamwoord; telwoord; vgl. zelfstandig.

...