Amerikaanse benaming voor de opleidings- en trainingssystematiek c.q. methodiek voor acteurs, op basis van een naturalistische, psychologiserende benadering van acteren, ontwikkeld en gepractiseerd door de Russische regisseur, acteur, toneelleider en toneeldocent Konstantin Stanislavski (1836 – 1938). Die van zeer bijzondere betekenis is niet alleen voor het Russische, maar ook voor het West-Europese en Amerikaanse toneel.
Met zijn methode wilde Stanislavski afrekenen met de overtrokken declamatorische en sentimentele acteerstijl die in het (→) hoftheater aan het einde van de negentiende eeuw gangbaar was. Stanislavski legde de nadruk op de ontwikkeling van de creativiteit van het inlevingsvermogen van de individuele acteur. Hij diende het (→) personage niet uit te beelden, maar het te zijn. Daarbij moest de toneeltekst de basis zijn van een theatervorm die de werkelijkheid dichter kon benaderen. Stanislavski maakte hierbij gebruik van o.m. de (→) rolbiografie. Zijn methode (zie literatuur) werd een groot succes en had zo’n vergaande invloed op de Amerikaanse acteerpraktijk dat deze binnen enkele jaren tot ‘The Method’ werd verheven o.a. in de ‘Actors Studio’ van Elia Kazan en Lee Strasberg.
Literatuur
- Hans van Dam, Theater in gebruik, 1996
- Phyllis Hartnoll, The Oxford Companion to the Theatre, 1995
- Ned Mandarino, The Method, Alles over method-acting, 1994
- Konstantin Stanislavski, Lessen voor Acteurs, 1, 2, 3, 1996
