Koppig betekent vasthouden aan de eigen mening of het eigen inzicht. Iemand die koppig is laat zijn of haar mening dus niet gauw los.
Om tot koppig gekwalificeerd te worden moet een persoon standvastig zijn over een mening, terwijl anderen uit zijn omgeving een andere mening hebben, en hem door middel van argumenten proberen te overtuigen van mening te veranderen. Wanneer iedereen het met hem eens is en hij even standvastig is over zijn mening, krijgt hij niet meteen het stempel ‘koppig’.
Een voorbeeld uit de praktijk van een koppig persoon is iemand die denkt het goede antwoord bij een televisiequiz te weten, uiteindelijk door de quizmaster van ongelijkheid wordt bewezen, en tot slot toch voet bij stuk probeert te houden van zijn of haar gelijk.
Er bestaat ook zoiets als een zogenoemde ‘koppigheidsfase’. Dit komt voor bij kinderen van rond de twee jaar. In deze periode begint het kind het verschil te zien tussen ‘ik’ en ‘jij’, en begint het een eigen wil te ontwikkelen. De koppigheidsfase uit zich in een kind dat op bijna alles met ‘nee’ antwoordt.
Koppig wordt regelmatig in één zin genoemd met eigenwijs. Desalniettemin bestaat er een wezenlijk verschil tussen de twee definities. Een eigenwijs persoon doet wat hij wilt zonder waarde te hechten aan de mening van anderen, terwijl een koppig mens wel waarde hecht aan die mening maar zijn mening toch daarboven stelt.
