Een neoklassiek ballet steunt op de basisprincipes van het klassieke ballet, maar de koreograaf heeft er houdingen en bewegingen van eigen vinding ingelast. Michel Fokine was de eerste om in het gevestigde klassieke ballet uit de negentiende eeuw wijzigingen aan te brengen.
Hij wilde de dans een grotere uitdrukkingskracht geven en hem ontdoen van zinloze krachtpatserij en virtuositeit. Zijn beroemde koreografie De stervende zwaan, gedanst door Anna Pavlova is daar een treffend voorbeeld van. Deze technisch eenvoudige solodans is een meesterstuk van expressie. Serge Lifar voerde een zesde en een zevende positie in, waarbij de voeten recht naar voren worden geplaatst, zodat er dus van het en dehors wordt afgeweken. De markantste figuur van het neoklassieke ballet is George Balanchine. Hij heeft de Russische methode gevolgd, maar zijn techniek en stijl omvatten vele nieuwe combinaties.
Hij is de schepper van een nieuw balletgenre, het neoklassieke abstracte ballet. Serenadeen Concerto Barocco zijn hiervan typische voorbeelden. Een aantal auteurs omschrijven het neoklassieke ballet als een vorm van klassiek ballet zonder romantisch verhaal.
