Een echt trompetgeluid, zoals hun naam suggereert, maken ze niet – het klinkt meer als een dof getrommel. Na een beetje oefening kan men het vrij gemakkelijk nadoen door met gesloten mond in het juiste ritme een serie oe-oe-klanken uit te stoten.
Tot grote vreugde van de trompetvogels. Bekenden komen ze toch al haastig bij de tralies van hun volière begroeten, maar wanneer er gezamenlijk een beetje wordt ‘ge-oe-oe-d’, weten ze van geen ophouden. Steeds als ik ze zie, verbaas ik me erover dat ze uit Zuid-Amerika komen. Voor mij zijn de sierlijke, als zwart gelakte, ongeveer kipgrote vogels met hun grappige kraalogen eerder figuren van fijne Japanse pentekeningen. Men ziet ze niet vaak in de dierentuin. Toch zijn het in het wild gewone vogels die in vele streken worden gegeten en door de Indianen ook dikwijls als huisdier worden gehouden. Ze schijnen huis en erf niet alleen vrij van slangen te houden maar ook te bewaken; de komst van elke vreemdeling wordt door de vogels luid aangekondigd. De trompetvogels worden in drie veel op elkaar lijkende soorten onderscheiden. Ze leven bij voorkeur op de grond langs rivieren en meren in de vochtige oerwouden van het Amazone-gebied, vaak in grote troepen van tegen de honderd exemplaren. Vliegen kunnen ze redelijk goed maar bij gevaar vertrouwen ze, als niet direct een veilige boom kan worden bereikt, liever op hun stevige poten. En op hun zwemkunst. Al hebben ze geen zwemvliezen en lijkt hun losse verenpak er niet zo voor geschikt, toch schijnen ze zich in het water best thuis te voelen.
Over de voortplanting is maar heel weinig bekend. In de paartijd dansen beide partijen met sierlijke sprongen om elkaar heen, waarbij de prachtig purper, groen of blauw glanzende vleugels hoog worden opgetild. Ze tonen zich vooral dan waardige vertegenwoordigers van de â–ºkraanvogelachtigen. Er worden zes tot tien eieren gelegd.
Hun voedsel bestaat zowel uit plantenkost, speciaal vruchten, als uit insekten, waarbij termieten favoriet zijn, hagedissen en slangen.
