De siddermeerval van tropisch Afrika is niet zo’n elektrische kei als de Zuidamerikaanse sidderaal maar mag er toch best wezen met zijn honderd volt. Vermoedelijk levert hij zelfs wel 350 volt, want een exemplaar van twintig centimeter wist het al tot tachtig volt te brengen en de dieren kunnen ongeveer een meter lang worden.
Het elektrische orgaan ligt bij de siddermeerval als een gesloten mantel tussen de spieren en de huid en laat alleen de kop en een klein deel van de staart vrij. Vermoedelijk dient het bij deze vissen voornamelijk als defensief wapen, zowel tegen vijanden als tegen soortgenoten die hun woongebied binnendringen. Of het ook een middel is om prooi te doden, is een vraag waarop men nog geen antwoord heeft. Afgaande op ervaringen in aquaria schijnt het antwoord neen te moeten luiden. Maar de siddermeerval is een echt nachtdier dat overdag tussen de planten en in de modder verborgen blijft. Wat hij in duistere uren uitspookt, is niet bekend – in aquaria in ieder geval weinig goeds als hij niet alleen in een bassin zit.
In tegenstelling tot de sidderaal, die volkomen ongevoelig is voor ook de sterkste stroomstoten van een collega, reageert de siddermeerval wel op de ontladingen van soortgenoten. Het effect ervan is hetzelfde als bij elke andere vis: hij wordt verdoofd of zelfs gedood. Aangezien siddermeervallen weinig vredelievend zijn jegens soortgenoten, is het niet mogelijk er in gevangenschap meer dan één in een bassin te houden. Hoeveel men er ook bij elkaar zet en hoe goed de schuilgelegenheden ook zijn, steevast zal er na verloop van tijd slechts één over zijn, die al zijn soortgenoten heeft geëlektrocuteerd. Elektrische alen komen direct naderbij wanneer een soortgenoot zich ontlaadt – blijkbaar omdat er dan kennelijk iets eetbaars te halen is – en ook wanneer men kunstmatig elektrische impulsen aan het water afgeeft. Ze schijnen zo zelfs te kunnen worden gevangen. De siddermeerval komt echter in zo’n geval juist niet opdagen, wat erop zou kunnen wijzen dat stroomstoten voor hem een waarschuwing zijn om uit de buurt te blijven en geen verwachtingen van prooi wekken. Er wordt wel eens gedacht dat de stroomstoten ook een rol spelen bij de paarvorming, maar hoe dat zou moeten zijn, is niet duidelijk. Meer over het elektrische vermogen in het algemeen vindt men onder elektrische vissen.
■ Totale lengte max. 90-100 cm.
Donkere grijsachtige rug met donkere vlekjes, aan flanken overgaand in effen lichte grijsgele buik.
Voedsel: Vissen, wormen en andere in water levende dieren.
Over voortplanting is praktisch niets bekend.
Heeft geen rugvin maar wel een ver naar achteren op rug geplaatste z.g. vetvin, door huid overtrokken weefsel zonder ondersteuning. Door verborgen leefwijze weinig over gedrag in wild bekend. Wordt zelden als consumptievis genuttigd. Men was reeds in Oude Egypte van vermogen om schokken te geven op de hoogte. Schijnt onder water sissend geluid te kunnen maken. Is verwant aan gewone meerval.
Electric Catfish • Zitterwels • Silure électrique
Malapterurus electricus.
