Er zijn talloze soorten fraai gekleurde papegaaien maar de mooiste vindt men vooral onder de loeri’s, ook wel lori’s of honingpapegaaien genoemd. Anders dan de meeste van hun verwanten die zich, geholpen door een uitermate krachtige snavel, met noten en harde zaden voeden, prefereren de loeri’s, zoals een van hun namen al enigszins aanduidt, zachte vruchten, bloemen en honing.
Hun snavel is niet berekend op het kraken van harde zaken – een wetenschap die tot lering kan strekken van vele particuliere eigenaren die hun loeri hardnekkig dit soort voedsel blijven voorzetten, hoewel de vogel het nauwelijks zal en kan eten. De loeri’s moeten het meer hebben van hun merkwaardige, in een soort kwastje eindigende tong, waarmee honing kan worden opgelikt. Bloemen eten ze helemaal op of kauwen ze kapot om zo bij de nektar te kunnen komen. In gevangenschap zal het dieet daarom voor een groot deel uit bijvoorbeeld zachte vruchten en gekookte rijst moeten bestaan. Over hun leven in het wild – ze bewonen in een zestigtal soorten Nieuw-Guinea en omliggende eilanden en delen van Australië – is heel weinig bekend. De meeste soorten zijn fraai gekleurd en tamelijk goedaardig. Daarom worden ze zowel in hun geboortestreken als elders in de wereld vaak in gevangenschap gehouden. Hoe tam ze echter ook kunnen worden, toch moet men met ze oppassen omdat een vriendelijk stoeipartijtje tussen loeri en eigenaar, ineens en zonder merkbare aanleiding, voor de vogel ‘menens’ wordt. En dan is de snavel toch heel wat krachtiger dan het favoriete voedsel doet verwachten.
In het wild schijnen de verschillende soorten onder elkaar nogal verdraagzaam te zijn; dikwijls kan men er diverse in één boom rustig van bijvoorbeeld rijpe vruchten zien eten, zonder concurrentiestrijd. In gevangenschap is het bij elkaar houden van verschillende soorten meestal niet zo geslaagd. Vermoedelijk is de ruimte in een kooi te gering voor een goede verstandhouding. Vooral de laatste jaren wordt er dikwijls en succesvol met loeri’s gekweekt. Ook in Artis zijn er verscheidene, onder andere zwartkoploeri’s en loeri’s van de blauwe bergen, na een broedtijd van een kleine vier weken uit het ei gekropen.
