periode van Napoleon III (1850-1870). Het is voor dit tijdvak en de volgende twintig jaar niet meer mogelijk om van stijl te spreken: de term pastiche (imitatie) is hier meer dan iets anders op zijn plaats.
Toonaangevend is alles wat bevorderlijk is voor een sfeer van solide, burgerlijke behaaglijkheid; deze wordt bij voorkeur gezocht in de 18de eeuwse meubelstijlen. In deze tijd wint de tapissier het glansrijk van zijn vakbroeders: de zwaar gedrapeerde salons vullen zich met overdadig gestoffeerde zitmeubelen, liefst gecapitonneerd. Naast de reeds uit het Louis Philippe stammende voltaire ontstaan nieuwe typen pseudo-rococo-zitmeubelen : de eveneens gecapitonneerde crapaud, chauffeuse, confident en de pouf. Voor lichter geconstrueerde salonmeubelen is zwartgelakt papier-mâché in trek, versierd met parelmoer en motiefjes in felle zuurstok-kleurtjes. Ook zwarte gepolitoerde kabinetten en tafels met acajou-versiering zijn favoriet (lih is de tijd die de piano voor lange tijd nadien zijn zwarte livrei heeft bezorgd). Naast het rococo als salonstijl verkiest men voor de eetkamer de renaissance: eettafels en -stoelen en buffetten worden overladen met gedraaide balustertjes en knoppen en met gebroken frontons. Dezelfde opmaak wordt ook de standaarduitrusting van het harmonium (doorgaans eufemistisch aangeduid als huisorgel).
