(v. Fr. entrelacer, vlechten), versieringsvorm bestaande uit een weergave of een werkelijk uitgevoerde dooreenstrengeling van gestileerde ranken, koordachtige of lintachtige vormen tot een regelmatig patroon.
Behalve wellicht in de gotiek komt dit ornament sedert voorhistorische tijden in alle stijlen en kunstvormen voor. Sterk ontwikkeld en uitgewerkt is te als vulling voor vlakken van allerlei vorm in de Moorse bouwkunst, meestal in relief, en gedurende de vroege middeleeuwen in Engels-Ierse handschriftversieringen. Tijdens het 18de-eeuwse classicisme wordt de term in te bijzonder gehecht aan een randversiering van twee in elkaar grijpende golvende bandjes die uit cirkelvormen zijn geconstrueerd. Soms zijn de draaipunten bezet met paterae (entrelacs à rosaces).
