(Fr.), benaming voor de zuiverste stijlvorm van het classicisme, vooral van meubel- en interieurversiering, die in Frankrijk is ontstaan tijdens Napoleon I en die, over heel Furopa verbreid, tot ca. 1825-1830 heeft geheerst. Evenals reeds in de Louis XVI-stijl en tijdens het Directoire wendde men zich voor inspiratie vooral tot de Romeinse keizertijd, maar nu met meer nadruk op monumentaliteit; vooral de bergmeubelen worden zoveel mogelijk herleid tot gesloten, blokvormige elementen en zijn versierd met veel bronsbeslag en uiterst spaarzaam gehouden sculptuur.
Als motieven treft men aan: guirlandes, festoenen, paterae, laurierbladeren, acanthus, palmet; uit de dierenwereld de leeuw, adelaar, zwaan en fabeldieren als de sfinx en de chimaera; daarnaast trofeeën en oorlogsemblemen. Napoleons monogram N werd tot ornament, de bij uit het keizerlijk wapen werd tot strooiornament. De zitmeubelen zijn zwaar, rijk versierd met sculptuur en bronsbeslag, de achterste polen sabelvormig gebogen, de voorste zuilvormig of gedecoreerd met sfinxen of chimaeren. De gewone burgermeubels zijn minder zwaar en hebben, zonder het rijke ornament, een fraaie, vloeiende vorm. Twee belangrijke ontwerpers voor interieurdecoratie waren Ch. Percier en P.F.I..
Fontaine. De meest geliefde houtsoort blijft mahonie.
