Het Verdrag van Dublin is aangenomen door de twaalf lidstaten van de Europese Gemeenschap in Dublin in 1990, dat bepaalt welk land verantwoordelijk is voor het in behandeling nemen van asielverzoeken.
In de praktijk betekent dit dat iedereen in de asielprocedure slechts in een van de staten asiel kan aanvragen. In 2003 kwam de EU-Dublin-verordening tot stand. De verordening beoogt te voorkomen dat een persoon in meerdere EU-lidstaten in de asielprocedure wordt opgenomen. Een asielverzoek wordt slechts in een van de staten beoordeeld volgens nationaal geldende normen. Critici wijzen erop dat de nationale procedures en beoordelingen sterk verschillen (een gebrek aan harmonisering) en dat de asielzoekers daarom per land zeer ongelijke kansen hebben. Dit ondanks het feit dat de EU in 2004 een richtlijn uitvaardigde met minimumnormen voor de erkenning van asielzoekers.
Sinds 1998 wordt in Nederland en België aan Dublin-claimanten (asielzoekers die Nederland of België naar een ander land van de EU wil terugsturen) geen opvang meer verleend. Gezinnen worden nog vaak gescheiden doordat ze in verschillende EU-landen asiel hebben gekregen.
