De opslagmethode is een kostenallocatiemethode die beoogt om indirecte kosten middels één of meerdere opslagpercentages aan kostendragers toe te wijzen. De indirecte kosten worden in de vorm van een opslagpercentage op de directe kosten in de kostprijs verwerkt.
Binnen de opslagmethode kunnen twee varianten worden onderscheiden: de primitieve en de verfijnde opslagmethode. In het geval van de primitieve opslagmethode worden de totale indirecte kosten verrekend middels één opslagpercentage over de totale directe kosten of een deel van de totale directe kosten.
In het geval van de verfijnde opslagmethode dienen de totale indirecte kosten opgesplitst te worden in zogenaamde kostenpools (groepen van individuele kosten, zoals een kostenpool onderhoudskosten of verzekeringskosten). Voor elke afzonderlijke kostenpool wordt beoordeeld welke samenhang er bestaat met de directe kosten. Op basis van de samenhang tussen indirecte kosten in de kostenpool en de directe kosten, kunnen de indirecte kosten middels verschillende opslagpercentages gealloceerd worden naar de kostendrager (product of dienst).
Het belangrijkste voordeel van de opslagmethode is dat de complexiteit van de methode laag is, en daarmee ook de beheersingskosten. Het belangrijkste nadeel is dat de methode impliceert dat er sprake is van een samenhang tussen de directe kosten en indirecte kosten in een constante verhouding. Echter is de vraag of dit ook in werkelijkheid zo is, omdat de indirecte kosten feitelijk niet worden veroorzaakt door de directe kosten, maar door de activiteiten die leiden tot de voortbrenging van kostendragers.
