(1889-1954) was van 1935 tot zijn overlijden hoogleraar in de zoötechniek aan de veeartsenijkundige faculteit van de Rijksuniversiteit te Utrecht. Hoewel de veevoeding ook zeker zijn belangstelling had, verdiepte hij zich bij voorkeur in de veeteeltproblemen.
In dit verband voelde hij zich de laatste jaren speciaal aangetrokken tot de populatie-genetica. De Maatschappij voor Diergeneeskunde benoemde hem tot erelid, voorn. omdat hij op zo voortreffelijke wijze gedurende de uiterst moeilijk laatste oorlogs- en eerste naoorlogse jaren de functie van G. M. van der Plank voorzitter had bekleed.