die in 1956 op drieëntachtigjarige leeftijd stierf, was de grondlegger van de plantenphysiologische waardering van de bodemvruchtbaarheid (z. Potproef).
Hij schreef in 1898 zijn dissertatie over Benetzungswärme van de grond. In 1901 verscheen een publicatie van zijn hand over Hygroskopizität van de grond, dat aanleiding was tot internationale toepassing van zijn methode ter bepaling van de bodemhygroscopiciteit. In 1905 verscheen zijn standaardwerk Bodenkunde für Landwirte, Forstwirte und Gärtner welk boek in zijn 80ste levensjaar in de 7e druk uitkwam. In 1909 schreef hij zijn eerste artikel over de z.g. werkingswet van groeifactoren, ook wet van M. genoemd, als resultaat van potproeven over fosfaatbemesting. In 1916, 1924 en 1928 ontwikkelde hij zijn opbrengstwet verder. M. was van 1922 met kleine onderbrekingen voorzitter van de 4e Commissie (Bodemvruchtbaarheid en Plantenvoeding) van de Int.
Bodemkundige Vereniging, waarvan hij in 1936 erelid werd. Zijn levenswerk heeft M. verricht als hoogleraar op de leerstoel voor plantenteelt aan de Albertus Universiteit van Königsberg gedurende 35 jaren.