De h. of haag is een beproefd middel om terreinen of terreindelen af te heinen. In vele weidegebieden langs de rivieren trof en treft men heggen aan van dooreen geplant, op die grond inheems plantenmateriaal: meidoorn, sleedoorn, veld-esdoorn, kornoelje, haagbeuk, beuk, enz.
In de oude voorstedelijke groentegebieden (slatuinen enz.) en in de bollenstreek werd veel gebruik gemaakt van ca 1½ m hoge elzenhagen als windscherm. Boerenerven en boomgaarden werden veelal omgeven met (mei)doornhagen, wat bezwaren kan hebben, omdat bepaalde schadelijke insecten van de doorn voordeel kunnen hebben. In de landbouwgebieden maakt de h. geleidelijk plaats voor de prikkeldraad- en electrische heining, die minder plaats inneemt, doch geen luwte geeft. In de tuin is de h. onmisbaar als omsluiting en afscheiding. Het meest toegepast wordt de ligusterhaag (Ligustrum ovalifolium), die in het O. van Ned. lang niet altijd winterhard is. Het sortiment, geschikt voor hagen is groot en allerlei hoogten zijn denkbaar, al naar de gebruikte soort.
Aan te raden zijn:
haag 10-30 cm:
Buxus, Berberis buxifolia, lavendel, Rosa nitida, Santolina;
ca 50 cm:
Chaenomeles (Japanse peer), roodvruchtige sneeuwbes, duinroos-vormen, Spiraea-soorten, altijdgroene Berberis-soorten. Mahonia;
ca 1 m:
Taxus, hulst, meidoorn, veld-esdoorn, Ligustrum ovalifolium en L. vulgare (smaller blad, goed winterhard), haagbeuk, hondsroos en eglantier, gele kornoelje, sering, boksdoorn (Lycium, breed . Berberis vulgaris;
ca 1,50-2 m:
beuk, sleedoorn, Prunus malialeb, Thuja, Chamaecyparis, els, vlier;
3-5 m:
fijnspar, linde, beuk, Thuja, Populus nigra italica en trichocarpa.
Het verdient aanbeveling op korte afstanden te planten, ongeveer de helft tot een derde van de normale hoogte voor de soort haag. Waar bloembed of kweekbed aan een h. grenzen, wordt minstens ½ m, vaak 1 m grond door de wortels uitgeput. Een pad langs een h. is dus praktisch; voor bloemborders wordt soms een betonplaatje, ca 40 cm breed in de grond gegraven.