treden in verschillende sterkten op en planten zich van hun haard uit in alle richtingen (centrale bevingen) of in één richting (lineaire bevingen) voort.
De duur van één trilling bedraagt meestal slechts enkele seconden.
Men onderscheidt instortingsbevingen, als ondergrondse holten instorten, vulkanische bevingen, als zij door een vulkanische uitbarsting veroorzaakt worden, en tektonische bevingen, als zij b.v. door breken en scheuren van fragmenten van de aardkorst veroorzaakt worden. De tektonische bevingen zijn het sterkst. Enkele van de hevigste aardbevingen uit de laatste eeuw: 1906: San Francisco, 1000 mensen kwamen om, meer dan 25 000 huizen werden verwoest. 1908: Messina werd een puinhoop; brand vernielde de stad, 80 000 doden. 1923: Tokio werd vrijwel met de grond gelijkgemaakt, 150 000 doden. 1960: Agadir werd verwoest, 10 000 mensen stierven onder het puin. 1960; Chili, over een afstand van 1000 km ontstonden verwoestingen aan de kust. De door deze beving teweeggebrachte vloedgolf veroorzaakte grote verwoestingen op Hawaï, in Japan en Nieuw-Zeeland. In Chili werden 1,5 milj. mensen dakloos en vielen 10 000 doden. In 1968 werden Sicilië en in 1969 en 1976 Turkije door een zware aardbeving getroffen, waarbij honderden slachtoffers vielen. 1970 was een waar rampjaar met 60 000 doden in Peru en naar schatting een half miljoen slachtoffers in Bangla Desj; zie ook aardkorst.
