Zeeburgertunnel - Dit werd de vierde autotunnel onder het Noordzeekanaal en het IJ en kwam ten oosten van de Schellingwouderbrug* te liggen. De tunnel kreeg een lengte van ongeveer 890 m, waarvan 540 m gesloten is. Aan de noordzijde kwam een open gedeelte van 190 m, aan de zuidzijde een open deel van 160 m. De twee rijkokers met elk drie rijstroken worden gescheiden door een smalle middenkoker, die nodig was voor inspectie en onderhoud en bij rampen gebruikt kan worden als vluchtweg. Op de plaats waar de tunnel het Buiten-IJ kruist, ligt een voormalige zandwinput.
Daarom was het nodig stalen palen te slaan, die steunen op draagkrachtige zandlagen op 40 en 50 m onder NAP*. Bij de bouw van de tunnel werd gebruik gemaakt van twee methoden. Het onderwatergedeelte werd afgezonken; de andere delen werden ter plekke gebouwd binnen stalen wandkuipen. Afzinken hield in, dat eerst in een gegraven bouwdok het tunnelelement werd gebouwd en aan de uiteinden voorzien van waterdichte schotten. Hierdoor ontstond een holle doos, die drijvend vervoerd kon worden, nadat het bouwdok onder water was gezet. Op de plaats waar het element kwam te liggen, was een sleuf uitgebaggerd in de bodem. Door het aanbrengen van ballast en met behulp van sleepboten, verankeringskabels en lieren werd het element op de juiste plaats afgezonken.
De bouw van de tunnel startte in sept. 1984 en duurde tot medio 1990. De aannemingssom bedroeg 86 miljoen gulden. De totale kosten werden geraamd op ongeveer 160 miljoen gulden. In de tunnel werden brandwerende voorzieningen aangebracht, zodat er doorheen transport van de meeste brandgevaarlijke stoffen mogelijk was. De overige gevaarlijke stoffen worden vervoerd via de Schellingwouderbrug. Voor de aankleding van de Zeeburgertunnel, die opvalt door de scheepsvorm van de toeritten, tekende ir. E. Hartsuyker, die twintig jaar geleden ook betrokken was bij de bouw van de IJ-tunnel*.
