Blauwbrug - Over de Binnen-Amstel voor de Amstelstraat, heette vroeger ook Leeuwenbrug, naar de vier leeuwen die op de leuningen van de 17de-eeuwse, toen nog houten klapbrug zaten. De naam Blauwbrug is waarschijnlijk afkomstig van de kleur "Nassau's Blauw", waarmee na de Alteratie* van 1578 de houten leuningen geverfd werden. Herhaaldelijk zijn vernieuwingen en vergrotingen aangebracht. De bekendste zijn die van 1839, toen de brug geopend werd door de latere koning Willem III, maar onmiddellijk daarna wegens een technisch defect weer gesloten, en die van 1883, toen B. de Graaf en W. Springer* de opdracht kregen van deze brug de mooiste van de stad te maken.
De huidige overspanning met blauw kalkstenen landhoofden en pijlers dateert van dat jaar. Om de brug met de eisen van het moderne verkeer in overeenstemming te brengen, werd zij in 1939 aanzienlijk verbreed. Met het herstel van de noordwestelijke vleugel kwam men in 1952 gereed. In 1999 is de brug weer teruggebracht in haar originele staat. Zo is het gietijzer weer blauw geschilderd, terwijl de koperen lantaarns weer hun oorspronkelijke kleuren blauw, rood en goud terugkregen. De brug speelt een rol in de roman "De slag om de Blauwbrug" van A.F.Th. van der Heijden.
LIT. J.H. Kruizinga, Amsterdam, stad der duizend bruggen, 1973, 77; M. Stokroos, De Blauwbrug zoals Jacob Olie hem gezien moet hebben, O.A. 1999, 140; G. Vermeer en B. Rebel, d'Ailly's Historische Gids van Amsterdam, De oude binnenstad, 2000, 237 en 238.
