Een wier, dat aan vlakke, ondiepe kusten groeit en met de wortels in den grond stoelt, (geen drijvend wier dus). Het heeft lange, groene bladeren, welke na droging bruin worden.
Op onze Wadden komt veel zeegras voor; ook bij Wieringen, dat er zijn naam aan ontleende. De zeegrasvelden worden daar verpacht en het wier wordt gemaaid en gedroogd. Wat losgeslagen is, is minder waard, maar wordt toch opgevischt. Er zijn jaren geweest, dat de pacht 100,000 gulden bedroeg.
Tegenwoordig is zeegras door houtwol verdrongen, maar toch blijft de wierhandel voor sommigen een middel van bestaan. Insecten huizen niet in zeegras, waardoor het voor kussenvulling zeer geschikt is. Ook wordt glas in zeegras verpakt.
Een kalkwormsoort hecht zich met haar platte huisjes aan het wier en maakt er witte stippels op. Het heeft dan minder handelswaarde.
