Moerasijzererts. Het bestaat uit ijzerhydroxyde, dat uit het beekwater tusschen zand en klei is afgezet.
Men vindt het in de buurt van beken, onder de grasof heidezode, soms ter dikte van een halven meter. Het water blijft er op staan. De wijze van ontstaan is de volgende: In den grond bevindt zich overal ijzeroxyde; koolzuurhoudend water lost dat oxyde op als koolzuurijzer en voert het mede naar de beken. Onder den invloed van de z.g. ijzerbacteriën in het water, wordt die verbinding gewijzigd. Koolzuur wordt afgegeven, de ijzerverbinding wordt als hydropyde onoplosbaar en zet zich in banken af. Ijzeroer is aardachtig, maar er komen wel harde stukken in voor.
Het is gemakkelijk te winnen. Vroeger werd veel ijzeroer gegraven langs den Gelderschen IJsel, de Schipbeek, deVordenscheBeek in de gemeenten Gorsel, Vorden en Laren. Men bouwde ook kleine hoogovens langs den Gelderschen IJsel met kleine gieterijen. Later werd er veel oer naar Duitschland uitgevoerd, waar men het met andere ertsen mengde, om die gemakkelijker te doen smelten. De hoogovens langs den Gelderschen IJsel zijn verdwenen, de laatste in 1888; de gieterijen zijn echter overgebleven.Alleen in Drente wordt nog oer gevonden, doch men delft het niet meer. De hoogovens hebben geen oer meer noodig, omdat men tegenwoordig een veel hoogere temperatuur in den hoogoven kan opwekken dan vroeger. Ijzeroer doet tegenwoordig nog dienst in de zuiverkisten der gasfabrieken, om het gas van zwavelwaterstof en cyaanverbindingen te ontdoen.
