Artikel 719 van het Burgerlijk Wetboek, noemt een buurweg een strook grond, welke zich op het oog voordoet als een weg en door twee of meer buren als zoodanig sedert onheugelijke tijden is gebruikt. Zulk een buurweg mag niet worden afgesloten.
Van een erfdienstbaarheid rustend op die strook kan men bij een buurweg niet spreken, want artikel 746 van het B.W. bepaalt, dat een erfdienstbaarheid niet door verjaring kan ontstaan. Deze bepaling wordt echter door art. 719 verzacht. Men neemt aan, dat indien zulk een weg sedert onheugelijke tijden door geburen is gebruikt, de eigenaar van den grond dien voor weg heeft bestemd. Daaruit volgt niet, dat de eigenaar goed moet vinden, dat een voetpad voor auto’s en wagens gebruikt wordt. Wel zou hij moeten goedvinden, dat de gebruiker den weg in den ouden toestand houdt. Voor waterwegen geldt dezelfde bepaling.De wegenwet van 1930 heeft het begrip buurweg uitgebreid en bepaalt, dat een weg of een voetpad openbaar is, indien hij dertig achtereenvolgende jaren voor een ieder toegankelijk is geweest. Deze bepaling geldt echter niet, wanneer, gedurende dit tijdvak, de eigenaar ten minste een jaar lang duidelijk ter plaatse heeft kenbaar gemaakt (bv. door een bordje met opschrift „eigen weg”), dat hij openbaarheid niet wenscht.
