Stäudlin (Karl Friedrich), een Protestantsch godgeleerde, geboren den 25sten Julij 1761, bezocht het gymnasium aldaar en vervolgens het theologisch seminarium te Tübingen. Daarna maakte hij een aanvang met het schrijven van zijne „Geschichte und Geist des Skepticismus, vorzüglich in Rücksicht auf Moral und Religion (1794, 2 dln)” en volbragt gedeeltelijk als onderwijzer, gedeeltelijk alleen van 1786 tot 1790 reizen door Duitschland, Zwitserland, Engeland en Frankrijk. Inmiddels werd hij in 1790 tot hoogleeraar in de godgeleerdheid benoemd aan de universiteit te Göttingen, waar hij in 1803 zich bevorderd zag tot consistoriaalraad en den 3den Julij 1826 overleed.
Hij was aanvankelijk een rationalist, maar omhelsde later het supranaturalismus. Vooral muntte hij uit op het gebied der kerkgeschiedenis en op dat van de geschiedenis der theologie. Hij schreef voorts: „Kirchliche Geographie und Statistik (1804, 2 dln)”, — „Ideen zur Kritik des Systems der christliche Religion (1791)”, — „Grundrisz der Jugendund Religionslehre zu akademischen Vorlesungen (1798—1800, 2 dln)”, — „Lehrbuch der Dogmatik und Dogmengeschichte (1801; 3de druk 1822)”, — „Neues Lehrbuch der Moral für Theologen u. s. w. (1815; 3de druk 1825)”, — „Geschichte der Vorstellungen von der Sittlichkeit des Schauspiels (1823)”, — „Lehre vom Selbstmorde (1824)”,—„Lehre vom Gewissen (1824)”, — „Lehre vom Eide (1824)”, — „Lehre von der Ehe (1826)”, — „Lehre von der Freundschaft (1826)”, — „Geschichte des Rationalismus (1826)”, — „Geschichte der Sittenlehre Jesu (1799—1823, 2 dln)”, — „Universalgeschichte der christlichen Kirche (1806; 5de druk 1833)”, — „Geschichte der christlichen Moral seit dem Wiederaufleben der Wissenschaften (1808)", — „Allgemeine Kirchengeschichte von Groszbritannien (1819)", — „Geschichte der Moralphilosophie (1822)’’, — „Geschichte der biologischen Wissenschaften (1810—1811, 2 dln)”, — en „Geschichte und Literatur der Kirchengeschichte (1827)”.
