Salvagnoli (Vincenzo), een verdienstelijk Italiaansch regtsgeleerde en staatsman, geboren den 28sten Maart 1802 te Corniola bij Empoli in Toscane, studeerde te Pisa in de regten en vestigde zich als advocaat te Florence. Tevens legde hij zich met ijver toe op de staathuishoudkunde en schitterde in de gelederen der verdedigers van den vrijen handel. In zijn „Discorso per la dedicazione della statua a Sallustio Bandini” verkondigde hij zijne staathuishoudkundige beginselen, moest in 1833 in den kerker boeten voor zijne deelneming aan revolutionaire woelingen en wijdde zich daarna weder aan de balie en aan zijne studiën. Hij verwierf eerlang den roem van den besten pleitredenaar van geheel Toscane.
Met zijne verhandelingen: „Elogio di Girolamo Poggi (1836)” en „Sullo stato politico della Toscana (1847)” betrad hij het gebied der politiek en stichtte vervolgens met Riásoli en Lambruschini het blad: „La Patria”. Nadat zijne wenschen en die zijner geestverwanten bekroond waren met de afkondiging eener constitutie in Toscane, nam hij zitting in het Parlement en verkreeg er grooten invloed. Hij bleef echter op het spoor der gematigde constitutionéle gevoelens, en dit maakte hem gehaat bij de uiterste partijen, zoodat hij zich eerst naar Carniola en vervolgens naar Nizza begaf. Hij leverde uitstekende geschriften, zooals: „Saggio civile sopra Pietro Verri” en „Discorso intorno al monumento di Vittorio Alfieri”, maar groote opschudding maakte vooral zijn „Discorso sull’independenza dell’ Italia”, dat in 1859 weinige maanden vóór het uitbarsten van den oorlog tegen Oostenrijk in het licht verscheen. In het bevrijde Toscane aanvaardde hij de portefeuille van Eeredienst en aanstonds zorgde hij voor de afschaffing van het concordaat. Bij de vereeniging van Toscane met Piémont werd hij tot senator benoemd, en overleed te Pisa den 21stn Maart 1861.
