Plebs en Plebejers noemde men in het oude Rome een gedeelte en wél het minst aanzienlijk gedeelte van de bevolking dier stad. Het ontstond in de dagen van Tullus Hostilius en Ancus Martius uit de overwonnene en naar Rome verplaatste Latijnen, die door de Patriciërs geenszins als huns gelijken werden erkend. De Plebejers hadden aanvankelijk geen stemregt en geene aanspraak op het bekleeden van ambten en waardigheden.
Toch verkregen zij in zekere mate het eerste in de dagen van Servius Tullius en veroverden eindelijk, na eene worsteling van 2 eeuwen, eene nagenoeg volkomene gelijkstelling met de Patriciërs, zoodat zij slechts van enkele, weinigbeteekenende ambten waren uitgesloten. Nadat zij dit doel bereikt hadden, ontstond in plaats van den ouden strijd tusschen Patriciërs en Plebejers een nieuwe tusschen de rijken en aanzienlijken (nobiles en optimates) en de armen. Het gevolg hiervan was, dat alstoen de behoeftige volksklasse met den raam van Plebejers bestempeld werd.
