Ochino (Bemardino), een Italiaansch hervormer, geboren te Siéna in 1487, werd Franciscaner monnik en ging in 1524 over tot de pas gestichte Orde der Capucijnen, waarvan hij in 1538 generaal werd. Zijn onberispelijke wandel en zijne vurige welsprekendheid bezorgden hem een roemrijken naam.
Door den Spanjaard Joan Valdès, die Karel V vergezeld had naar Duitschland, kwam hij in kennis met de beginselen der Hervorming, welke hij in 1542 te Venetië openlijk omhelsde.
De Pauselijke nuntius verbood hem terstond het prediken, doch toen de Paus hem naar Rome ter verantwoording opontbood, nam hij de wijk naar Genève, in 1545 naar Basel, vervolgens naar Augsburg en in 1547 over Straatsburg naar Londen, waar hij als leeraar bij de Italiaansche Evangelische gemeente optrad. In 1553 keerde hij terug naar Zwitserland, maar verwekte er door zijne zelfstandige denkbeelden over de leerstellingen der Kerk het wantrouwen der Calvinisten, die hem in den ban deden.
Nu zwierf hij rond zonder vaste woonstede, en overleed aan de pest in 1564 te Schladow in Moravië.
