Münnich (Burkhardt Christoph, graaf van) een Russisch staatsminister en generaal-veldmaarschalk, geboren den 20sten Mei 1683 te Neuenhuntorf in het groothertogdom Oldenburg, werd in 1602 ingenieur in Fransche dienst, ging bij het uitbarsten van den Spaanschen Successie-oorlog over tot het leger van Hessen-Darmstadt, vervolgens tot dat van Hessen-Cassel, woonde de veldslagen bij in Italië en de Nederlanden, verwierf bij Malplaquet (1709) den rang van Iuitenant-kolonel en geraakte bij Denain krijgsgevangen bij de Franschen.
Toen hij in 1703 op vrije voeten was gesteld, bouwde hij de haven, de sluizen en het kanaal van Karlshafen, en trad in 1716 als kolonel in Keur-Saksische, daarna als generaal-majoor in Zweedsche en in 1721 als generaal der genie in Russische dienst, waarop hij den aanleg van het Ladoga-kanaal, van de haven van Kroonstadt en van de vestingwerken van Riga bestuurde. Peter de Groote benoemde hem tot luitenant-generaal, Peter II in 1727 tot generaal en chef en tot graaf, en keizerin Anna in 1731 tot veldtuigmeester en in 1732 tot generaal-veldmaarschalk en tot voorzitter van het krijgscomité. Hij reorganiseerde het Russische leger, rigtte een adellijk kadettenkorps op, veroverde in 1734 Dantzig, dempte de onlusten te Warschau, belastte zich met het opperbevel in den oorlog tegen de Turken, veroverde in 1736 de Krim, nam Otsjakow stormenderhand in, versloeg in 1739 de Turken bij Stawoetsjana, maakte zich meester van de vesting Choczim en bezette Moldavië, waarop den 18den September 1739 de vrede te Belgrado gesloten werd.
Op zijne aanbeveling benoemde Anna den hertog van Koerland, Ernst Johan Biron, tot voogd van den troonopvolger en tot regent des rijks, doch door zijn invloed bragt hij in 1740 dien hertog ook weder ten val, deed zich tot eersten minister benoemen en verbond zich zooveel mogelijk met Pruissen. Daar echter de Regentes meer overhelde naar de zijde van Oostenrijk en Beijeren, nam hij in Mei 1741 zijn ontslag. Toen hij vervolgens naar Königsberg wilde vertrekken, werd hij op last van Keizerin Elizabeth in hechtenis genomen en ter dood veroordeeld. Op het schavot echter werd dat vonnis veranderd in het verlies van al zijne goederen en deportatie naar Pelim in Siberië, waar hij eene op zijn bevel voor Biron gebouwde woning moest betrekken en 20 jaren in ellende en afzondering doorbragt. In 1762 herstelde Peter III hem in het bezit van zijne goederen en waardigheden, en na diens val benoemde keizerin Catharina II hem tot directeur-generaal der havens aan de Oostzee. Hij overleed te Petersburg den 16den Oetober 1767.
