Joubert (Barthélemij Catherine), generaal der Fransche Republiek, geboren den 14den April 1169 te Pont-de-Vaux (departement Ain), trad op 15-jarigen leettijd heimelijk in dienst bij de artillerie, doch werd op verzoek van zijn vader ontslagen. Hp zou nu te Dijon in de regten studéren, doch na het ontstaan der Groote Omwenteling, schaarde hij zich in 1791 bp de vrijwilligers, nam in 1792 deel aan den veldtogt van het Kijnleger en werd tot luitenant bevorderd. In het volgende jaar was hij kapitein, streed in het Alpenleger en geraakte krijgsgevangen bij de Sardiniërs. Weldra echter bevond hij zich weder op vrije voeten, ontving in 1794 eene aanstelling als adjudant-generaal, in 1795 op aanbeveling van Kellermann eene als kolonel en brigadier, en werd kort daarna benoemd tot brigade-generaal.
In 1796 verwierf hij het vertrouwen van Bonaparte en werd bevorderd tot divisie-generaal, nadat hij eenigen tijd rust had genomen om zich van zijne wonden en vermoeijenissen te herstellen. Dapper verdedigde hij in 1797 de stelling van Rivoli tegen de aanvallen van Alvinceij, totdat Bonaparte verscheen en er de overwinning behaalde. Joubert belastte zich met de vervolging van den vijand en veroverde Trente. In weerwil van een hevigen tegenstand trok hij door onderscheidene Alpendalen en vereenigde zich bij Villach met Bonaparte. Deze zond hem met de verworven vaandels naar Parijs. Daarna voerde Joubert korten tijd bevel in Holland, voorts in Mainz, en kwam in 1798 aan het hoofd van het leger in Italië. Bij de naderende uitbarsting van den oorlog met Oostenrijk bezette hij Piémont en bewoog den Koning om afstand te doen van den troon. Dergelijke maatregelen wilde hij nemen met betrekking tot Toscane, doch het Directoire verzette zich tegen deze eigenmagtige krijgsmansstaatkunde.
Gebelgd begaf zich Joubert naar Parijs en voegde zich bij de partij van Sieyès, die met bijstand van den populairen generaal het bewind omver wilde werpen. Al dadelijk verleende men hem het bevel in Opper-Italië, als opvolger van Moreau, die er meermalen door de Verbondene Mogendheden geslagen was. Nadat Joubert te Parijs in het huwelijk getreden was, reisde hij in Julij 1799 derwaarts met het bevel, om zoo spoedig mogelijk aan Soewarof een beslissenden slag toe te brengen. Hiertoe vereenigde hij al zijne strijdkrachten bij Novi. Daar het vijandelijke leger na den val van Mantua versterkt was met het Oostenrijksche korps van Kraij, wilde Joubert aanvankelijk den slag ontwijken, doch zag zich den 15den Augustus onverwacht aangetast. Om de wanorde zijner troepen te herstellen, stortte hij zich bij ’t begin van 't gevecht midden onder zijne tirailleurs en werd aanstonds door een schot in de borst gedood. Zijn gebeente werd bijgezet in een fort bij Toulon, hetwelk thans zijn naam draagt.
