epo: deze afkorting van erythropoetine, is wellicht het bekendste wielerwoord van de laatste tien jaar. Het geldt sinds eind jaren tachtig als wondermiddel. Zowat elke renner kende of gebruikte deze vorm van doping, die vanaf de jaren negentig in het peloton zijn intrede deed en waarvan het hoogtepunt in 1994 kan worden gesitueerd.
Epo is een hormoon dat door de nier wordt aangemaakt, dat de vorming van rode bloedcellen stimuleert en zo de zuurstofopname van het bloed verhoogt. Terwijl er nog maar net een test is om epo van de derde generatie (cera) te traceren, bestaat er al epo van de vierde generatie. Er wordt ook al gewerkt aan epo die niet hoeft te worden ingespoten maar gewoon via een pilletje kan worden ingenomen. Toen Furlan in 1994 in Milaan-San Remo op de Poggio demarreerde, begreep zelfs een kind dat hier iets merkwaardigs aan de hand was. Sinds er bij de dopingcontrole ook op epo wordt getest, grijpen dopingdokters weer naar de oude truc: bloedtransfusie.
