Tantalus was een wijs koning aan den Sipylus in Lydië en de vertrouweling van Jupiter en andere goden, die hij meermalen op bezoek ontving.
Eens wilde hij hun alwetendheid op de proef stellen en zette hun het in stukken gesneden lijk van zijn zoontje Pelops, als gerecht toebereid, met andere spijzen voor. Doch de goden bemerkten het ; zij riepen Pelops in het leven terug, schooner nog dan hij was geweest, maar den vader straften zij met een verschrikkelijke, doch welverdiende straf.
Hij werd, brandend van dorst, in de onderwereld in een beek geplaatst, die hem tot aan de kin reikte, doch zodra hij wilde drinken, week het water terug. Bovendien hingen vlak boven zijn hoofd aan een twijg de heerlijkste vruchten, die, als hij ze wilde plukken om zijn razende honger te stillen, plotseling buiten zijn bereik werden getrokken. Ook dreigde hem voortdurend een los rotsblok te zullen verpletteren. „Indien er iets is, dat de noodlottige nieuwsgierigheid der stervelingen om de goddelijke geheimen te willen doorgronden, kan kenschetsen, dan is het deze verschrikkelijke sage."
Nog steeds spreken wij van een Tantaluskwelling, waarmee men te kennen geeft, dat iets waarnaar wij vurig verlangen en dat als 't ware voor 't grijpen ligt, toch niet in ons bezit komt. Zoo zegt men ook: iemand tantaliseren — iemand doen watertanden van verlangen. In de natuurkunde herinnert nog de Tantalusbeker aan de eeuwenoude mythe.
