Een sein is een overeengekomen teken, hetzij zichtbaar of hoorbaar, dat het doel heeft iets kenbaar te maken; bijv. een waarschuwing, een mededeling of een bevel. Deze tekens noemt men seinen of signalen.
Een gezichts- of optisch signaal is bijv. het rode licht aan een verkeersweg, dat dient om het verkeer in een bepaalde richting te onderbreken. Gehoors- of acoustische signalen geeft men bij de militairen op ’n trompet of fluit.Bij het tegenwoordige, drukke verkeer zijn verkeersseinen welhaast onmisbaar geworden; rood licht betekent: stoppen, groen licht: doorrijden en geel licht: het rode licht zal weldra verschijnen. Verder hebben we verkeerszuilen met groen licht die aan weerszijden gepasseerd mogen worden, en zuilen met wit licht en een witten pijl op een blauwen achtergrond, die een bepaalde richting aangeven. En verder de bekende rode borden, die sinds Juli 1939 alom aangebracht zijn.
Veel ouder, en van niet minder belang, is het seinen op zee. De menselijke stem draagt, ook met een scheepsroeper, slechts over zeer korten afstand en met de stoomfluit kan men wel waarschuwingssignalen geven, maar geen berichten overbrengen. Daarom is ieder schip voorzien van een aantal seinvlaggen, die ieder ’n bepaalde letter voorstellen of een afgesproken betekenis hebben. Uit de opeenvolging van enige letters kan men met behulp van het seinboek de betekenis afleiden; deze regeling is internationaal aangenomen. Verder heeft men bij de oorlogs-marine een seinregeling met kegels en ballen, terwijl de matroos-optisch seiner door verschillende houdingen van armen en benen iedere letter van het alphabet kan aangeven. Deze seinen, lettercombinaties, kunnen in mededelingen worden overgezet met behulp van ’n seinboek.
Al deze optische signalen zijn natuurlijk bij nacht of mist, zwaren sneeuwval enz. geheel onbruikbaar; men moet zich dan met acoustische seinen behelpen. Zo vindt men bijv. aan den ingang van sommige havens zgn. brulboeien. In het Kanaal, waar zeer veel scheepvaart is en bovendien zware mist niet tot de uitzonderingen behoort, heeft men langs de gehele Engelse kust, aan den wal of aan boord der lichtschepen, inrichtingen aangebracht, die bij mist met korte tussenpozen brul-signalen geven, terwijl men op de schepen voortdurend de stoomfluit doet blazen.
In den laatsten tijd zijn de schepen ook wel van klokken voorzien, die onder water luiden; uit deze signalen kan men op vernuftige wijze den afstand tot deze geluidsbron bepalen.
Intussen zijn deze signalen op den achtergrond gedrongen door de radio-telegrafie. Deze maakt het mogelijk ook de nauwe invaart van een haven zonder ander hulpmiddel te vinden en de plaats, waar het schip zich bevindt, op enkele meters na nauwkeurig te bepalen.
