In de meeste beschaafde landen bestaat voor de vreemdelingen, die in dat land wonen, de mogelijkheid om op bepaalde voorwaarden, die tegenwoordig soms heel moeilijk te vervullen zijn, de nationaliteit van dat land aan te nemen, zodat zij in rechten en plichten met de burgers op één lijn komen te staan. Een dergelijke verlening van nationaliteit noemt men naturalisatie.
In ons land kan een vreemdeling slechts door een wet worden genaturaliseerd. De Nederlandse wet stelt aan den buitenlander, die genaturaliseerd wil worden, de volgende eisen: hij moet (in den zin der Nederlandse wet) meerderjarig zijn; hij moet in de laatste vijf jaren hier te lande of in onze koloniën zijn woonplaats of hoofdverblijf hebben gehad en hij moet een vrij belangrijk bedrag storten.
In bijzondere gevallen kan naturalisatie ook plaats hebben om redenen van staatsbelang, waarbij van bovengenoemde bepalingen kan worden afgeweken. Zulk een bizonder geval was b.v. dat van wijlen Prins Hendrik, wien in 1901 het Nederlanderschap werd verleend met het oog op zijn huwelijk met koningin Wilhelmina en met Prins Bernhard bij zijn huwelijk met Prinses Juliana.
