Als iemand bij een bank of een andere instelling, zoals bijv. den postchèque en -girodienst, een rekening heeft, dat wil in ’t algemeen zeggen, dat hij daar een som geld heeft gedeponeerd, dan kan hij door middel van een „chèque” op die bank betalen.
Hij neemt dan zijn chèqueboek (een aantal genummerde formulieren, die hem door die bank verstrekt zijn) en vult op één van die formulieren in: betalen aan den heer A.” of „Te betalen aan toonder” een bedrag, groot bijv. ƒ 100—, en hij ondertekent deze chèque. Hij doet het formulier nu aan den heer A. toekomen en deze, of een willekeurige derde persoon, de toonder, kan dan bij de betreffende bank de honderd gulden innen.
Wanneer men niet heeft ingevuld „aan den heer A. of toonder”, maar alleen: „aan den heer A.”, wanneer zoals men zegt: „de chèque op naam gesteld is”, dan mag alleen mijnheer A. de chèque innen.
Natuurlijk kan het chèque-verkeer nog veel ingewikkelder zijn, maar op dezen grondvorm komt het in den regel toch steeds weer neer.
De grote betekenis van de chèque, die b.v. in de Angelsaksische landen veel eerder inheems was dan op het vasteland van Europa (zij is trouwens in Engeland uitgevonden, waar het oorspronkelijke woord check is), is, dat zij betalingen heel erg vereenvoudigt en het gebruik van het geld, het wisselen en het verzenden van geld voor den particulier overbodig maakt.
