(< Fr. projectif; < Lat. proicere = neerwerpen). Math. gebruikt in tal van onderling verschillende betekenissen.
1) Het woord werd door Poncelet (1788—1867) ingevoerd in de uitdrukking projectieve eigenschap, d.w.z. een eigenschap, die door centrale projectie niet verloren gaat.
2) Daarna wordt het deel der meetkunde, dat dergelijke eigenschappen onderzoekt, projectieve meetkunde genoemd, terwijl
3) de transformaties, die de projectieve eigenschappen invariant laten, projectieve transformaties heten. Dan heten
4) twee figuren projectief (eig. projectief verwant), wanneer de ene door een projectieve transformatie in de andere kan worden overgevoerd. Ook noemt men
5) de groep van de projectieve transformaties de projectieve groep.
