Reeds in het Middelnederlands komt wonder boven wonder voor. Wij moeten uitgaan van iemand die zweert bij een verschijnsel dat, of gebeurtenis die, voortkomt uit Gods beleid, de werken van zijn wijsheid, zijn liefde, de wegen der voorzienigheid.
Ook het uitroepende tussenwerpsel komt thans nog voor: geen wonder! Als uitroep van verbazing kennen wij: wat wonder (is het)! Thans doet deze formule dienst als uitroep en betekent zij Vreemd genoeg, hoe ongelooflijk het ook moge klinken’.
