Verbastering van het Franse pardi, pardieu ‘bij God’. Nevenvormen van pardie zijn pardiek, pardjen, pardu, pardjie(k), pardjiens, pargeert en pargiert. Enige van deze Franse vloeken werden reeds in de 17de eeuw in onze toneelspelen opgenomen en bij voorkeur in de mond gelegd van Frans pratende personen, schrijft De Baere (1940: 79).
Tot in de 19de eeuw is pardie gebruikt, vooral in het zuiden van ons taalgebied, o.a. door Conscience. Oorspronkelijk was het de aanroeping van Gods naam, vooral ter bekrachtiging van de waarheid van wat men zegt.
Indien ijdel gebruikt, werd het woord een vloek. Later is het gaan fungeren als uitroep en tussenwerpsel. zie pardoes.
