fransch socialist en tooneeldichter, geb. 4 Oct. 1810 te Yierzon (departement Cher), werd 1831 advocaat, doch wijdde zich weldra geheel aan de journalistiek, was medewerker aan verschillende republikeinsche oppositiebladen en maakte zich als schrijver van verschillende tooneelstukken bekend, die veel succes hadden, zooals het allegorische drama Arabella (1838), Les deux serruriers (1841), Diogène (1846) en Le chiffonnier de Paris (1847). In 1848 vaardigde het departement Cher hem af naar de Constituante, waar hij met de vertegenwoordigers der bergpartij stemde, tot wier voornaamste leden hij behoorde.
In de wetgevende vergadering gekozen, werd hij als onderteekenaar van het oproerig manifest van 13 Juni gerechtelijk vervolgd, vluchtte echter naar Zwitserland, vervolgens naar België en vandaar naar Londen. In 1869 keerde hij' naar Frankrijk terug, werd echter reeds enkele maanden later wegens zijn artikelen in de „Rappel” tot een half jaar hechtenis veroordeeld en vluchtte andermaal naar Londen, vanwaar de revolutie hem 4 Sept. 1870 toestond terug te keeren. Tijdens het beleg van Parijs gaf hij de „Combat” en daarna de „Vengeur” uit. Hij1 was na den 18 Maart 1871 lid der parijsche commune, nam bij het binnenrukken van het leger van Versailles de vlucht en werd 1873 door den krijgsraad van Versailles in contumaciam ter dood veroordeeld. P. leefde sedert te Londen, vanwaar uit hij de te Parijs verschijnende „Commune affranchie” bestuurde; na de amnestie van 14 Juli 1880 keerde hij' naar Parijs terug; hij1 overleed 3 Aug. 1889 te St. Gratiën, nadat hij in 1888 te Marseille tot afgevaardigde was gekozen. Hij schreef voorts nog: Lettres d’im proscrit (2 d'ln., 1851), Loisirs d’un proscrit en een drama L’homme de peine (1885).
