Fransch wiskundige en natuuronderzoeker, geb. te Lyon, 20 Jan. 1775, overl. 10 Juni 1836 te Marseille. Zijn vader (Jean Jacques A.) stierf in 1793 onder de guillotine ; de herinnering hieraan bleef André steeds bij, en maakte hem zwaarmoedig, melancholisch en afgetrokken, waardoor hij zich reeds vroegtijdig geheel aan de studie wijdde, zoowel om zijn aangeboren neiging te bevredigen als om vergetelheid te vinden.
Hij bekleedde eenigen tijd te Bourg eene betrekking als leeraar in de physica, en werd in 1805 als leeraar in de wiskunde verbonden aan de Polytechnische school te Parij s, waar hij zich buiten zijn gewone. bezigheden om onvermoeid bezighield met allerlei onderzoekingen en waarnemingen, welker resultaten hij in een menigte geschriften heeft neergesteld. In 1814 werd hij lid van de Academie van wetenschappen, in 1824 professor in de experimentale physica aan het College de France. Zijn eerste werk was een verhandeling omtrent de wiskunstige wetten der kans-rekening, getiteld : Considération sur la théorie mathématique du jeu (Lyon, 1802) ; de wiskunde, de werktuigkunde en de natuurkunde hebben hem vele en belangrijke nieuwe gezichtspunten te danken; in 1820, toen de electro-magneet nog niet b’ekend was, stelde A. voor op afstanden gedachten te wisselen door middel van magneetnaalden, boven welke een electrische stroom werkte, en met evenveel naalden en draden als er letters in het alphabet zijn; zijn electro-dynamische theorie verzekerde hem blijvenden roem; zijne begrippen omtrent de oorspronkelijke eenheid van electriciteit en magnetisme, waarin hij met den Deenschen geleerde (Ersted overeenstemde, heeft hij uiteengezet en verdedigd in zijn „Recueil d'observations électro-dynamiques” (1822), in: „Précis de la théorie des phénomènes électro-dynamiques” en in: „Théorie des phénomènes électro-dynamiques”. Een ander hoogstbelangrijk werk van hem bezit men in x „Essai sur la philosophie des sciences”,
