Bij een overgang van onderneming (hierna 'ovo') gaan alle rechten en verplichtingen voortvloeiend uit de arbeidsovereenkomsten van betrokken werknemers van rechtswege (dus automatisch) over op de overnemende/verkrijgende werkgever. De gevolgen van een ovo zijn dus verstrekkend. Of sprake is van een ovo, is echter vaak lastig te beoordelen.
Van een ovo is sprake indien een economische eenheid met behoud van identiteit wordt overgedragen. Er dient een georganiseerd geheel van personen en elementen, waarmee een economische activiteit met een eigen doelstelling kan worden uitgeoefend, te worden overgedragen.
Uit vaste rechtspraak blijkt dat cruciaal is dat de identiteit behouden blijft. Of daarvan sprake is, dient te worden beoordeeld aan de hand van de volgende criteria: wat is de aard van de betrokken onderneming (kapitaal- of arbeidsintensief); welke (materiële) activa zijn overgedragen en wat de waarde daarvan is; of een wezenlijk deel - qua aantal en deskundigheid - van het betrokken personeel wordt overgenomen; is de klantenkring overgedragen; in welke mate komen de voor en na de overdracht verrichte activiteiten met elkaar overeen, zijn de activiteiten onderbroken en hoe lang heeft een eventuele onderbreking geduurd.
Tussen deze factoren bestaat formeel geen rangorde en het zijn slechts deelaspecten die niet elk afzonderlijk moeten worden beoordeeld. De identiteit wordt niet alleen bepaald door de activiteit, maar ook door de personeelssamenstelling, leiding, taakverdeling, bedrijfsvoering of, wanneer die er zijn, de beschikbare productiemiddelen.
Voor de beoordeling is voorts van groot belang of het een arbeidsintensieve of kapitaalintensieve sector betreft. In de kapitaalsintensieve sector is een ovo zonder overdracht van materiële of immateriële activa namelijk niet goed denkbaar. In de arbeidsintensieve sector vormt daarentegen juist overdracht van het personeel (althans van een wezenlijk deel qua ervaring en deskundigheid) dat specifiek voor voor een bepaalde taak is ingezet de ‘trigger’ van een ovo.
