Het Pygmalion-effect, ook wel Rosenthal effect, is een effect dat onder andere optreedt binnen de HRM en specifiek binnen talent management. Het is het idee dat mensen die als talent aangemerkt worden, zelfverzekerder worden, zich meer betrokken voelen en beter presteren. Het is aangemerkt als een self-fulfilling prophecy.
Talent management is een heel populair onderwerp in de HRM. In de huidige kenniseconomie worden mensen steeds belangrijker: kennis, netwerken en competenties vormen een belangrijke competitief aspect van bedrijven. De juiste mensen op de juiste plek kunnen het verschil maken. Het is een aspect dat niet makkelijk te vervangen is. Ook is het door concurrenten niet makkelijk te kopiëren omdat ieder mens uniek is.
Daarnaast is het door de demografische ontwikkelingen (ontgroening en vergrijzing) ook steeds moeilijker om de juiste mensen te werven én te behouden. Bedrijven zijn daarom steeds vaker bezig met het binden en blijven boeien van ''talenten'' binnen de organisatie.
Binnen het talent management bestaat het dilemma of beleid, gericht op het stimuleren en aanmerken van zogenaamde talenten, bekend moet worden gemaakt of niet. Het dilemma ontstaat doordat er verschillende theorieën zijn. Het Pygmalion-effect is er hier een van.
Het Pygmalion-effect verklaart dat mensen die aangemerkt worden als talent, zichzelf ook als zodanig gaan beschouwen, meer zelfvertrouwen krijgen, zich meer betrokken voelen bij hun rol binnen de organisatie en hierdoor ook beter gaan presteren. Het Pygmalion-effect wordt gezien als een ''self-fulfilling prophecy'' omdat mensen die als talent bestempeld worden, automatisch zelfvertrouwen krijgen en hierdoor beter gaan presteren. Het zou voor een organisatie daarom interessant kunnen zijn om zoveel mogelijk middelen te investeren in zoveel mogelijk mensen in plaats van het selecteren van specifieke medewerkers. Hierdoor zouden de prestaties op grotere schaal kunnen toenemen.
