Psychodiagnostiek is een activiteit van de wetenschappelijke psychologie, psychiatrie en orthopedagogiek en heeft vaak onderkenning van psychische aandoeningen tot doel, met het oog op een behandeling.
Om dit adequaat te doen worden voor de aandoening en de persoon relevante psychische processen en patronen in kaart gebracht (dus ook de ‘normale’ processen) en wordt een theorie met daaruit afleidbare hypotheses ontwikkeld over het al dan niet verstoord zijn van psychische patronen en processen. In de psychodiagnostiek worden de psychische processen en patronen begrepen in samenhang met de biologische en sociaal-culturele context. De psychodiagnosticus heeft dus oog voor de biologische en fysiologische bijdrage aan psychische processen en patronen en voor de relationele, sociaalmaatschappelijke en culturele context waarin de persoon functioneert. In de werkwijze van de psychodiagnosticus staan drie activiteiten centraal, ook wel databronnen genoemd: observeren, onderzoeksgesprekken voeren en psychologische tests gebruiken. De psychodiagnostische kernhypothesen worden gehaald uit de overlap van deze databronnen.
Zie verder:
• Derksen, J., (2004). Psychologische diagnostiek: Enkele structurele en descriptieve aspecten. Nijmegen: PEN Tests Publisher.
