Mensen maken cultuur. Maar het is de vraag of het verstandig is ook een apart ‘recht op cultuur’ te bepleiten. Dat is wel gebeurd in artikel 27 van het Internationaal Verdrag inzake Burgerrechten en Politieke rechten dat in 1966 binnen de Verenigde Naties is tot stand gekomen.
Het luidt als volgt: ‘In Staten waar zich etnische, godsdienstige of linguïstische minderheden bevinden, mag aan personen die tot die minderheden behoren niet het recht worden ontzegd, in gemeenschap met de andere leden van hun groep, hun eigen cultuur te beleven, hun eigen godsdienst te belijden en in de praktijk toe te passen, of zich van hun eigen taal te bedienen’.
Dit is een zogenaamd ‘collectief recht’ of ‘groepsrecht’. Dat is op zichzelf al een bedenkelijke notie, omdat mensenrechten de functie hebben het individu te beschermen tegen het collectief of de staat. Collectieve rechten kunnen echter gemakkelijk ontaarden in rechten voor het collectief tegen het individu. Het individu wordt dan gedwongen zich aan te passen aan de cultuur van de groep.
