Wiselius (samuel iperusz) - Nederl. letterk., geb. 1769 te Amsterdam, promoveerde in de rechten en had een werkzaam aandeel in de politieke gebeurtenissen vóór en tijdens de omwenteling; was lid van het comité voor Oost-Indische zaken. Hij was heftig tegen Napoleon, berijmde Jesaja XIV en identificeerde Napoleon met de gevallen Morgenster. Verdienstelijk maakte hij zich voor het tooneel door zich te verzetten tegen de Kotzebue-Ifflandstukken.
Hij was voorstander van het Fransch-classicisme en schreef zes stukken in dien geest: Polydorus (1813); Adel en Mathilde (1817); Alcestis (1817); Ion (1818); De dood van Karel, kroonprins van Spanje (1819) en Aernoud van Egmond, hertog van Gelder (1820). Bovendien schreef hij een leerdicht De Roem (1814). Van 1813-40 was hij hoofddirecteur der politie; hij overleed in 1845.
