Sturm und drang - heet een strooming in de Duitsche letterkunde in de jaren 1770—85, die zich vooral op dram. gebied openbaarde en zich onderscheidde door een geniale veronachtzaming der dramatische wetten, toomelooze wildheid, en opstandigheid in de gedachten en de taal, en overgroote kracht in de karakters en de handeling. De voornaamste Stürmer und Dranger waren : Gerstenberg, Leisewitz, Goethe (in zijn „Götz von Berlichingen”), Lenz, Klinger, Heinr. Leop.
Wagner, Friedr. Müller en Schiller (door zijn „Räuber” en „Kabale und Liebe”); hun idealen waren Homerus, Shakespeare en Rousseau. De naam is ontleend aan een tooneelstuk van Klinger ; Goethe noemde dezen tijd echter de „genie-periode”.
