Lichtverstrooiïng - Verspreiding van lichtenergie naar alle zijden, wanneer deze in een bepaalde richting invalt. Dit verschijnsel doet zich in de eerste plaats voor aan de oppervlakte van ondoorzichtige voorwerpen, wat tengevolge heeft, dat deze voor ons oog waarneembaar worden; de kleur der voorwerpen wordt veroorzaakt, doordat de verschillende golflengten van het licht in verschillende mate worden verstrooid. Het van deze voorwerpen afkomstige licht wordt diffuus licht genoemd. Ook heeft l. plaats, wanneer het licht zich voortplant in een middenstof, waarin kleine deeltjes gesuspendeerd zijn.
De kleur van het verstrooide licht, benevens de polarisatietoestand hangen van verschillende factoren af, zooals physische eigenschappen (b.v. electrisch geleidingsvermogen) der gesuspendeerde deeltjes, grootte (ze kunnen al of niet microscopisch of ultra-microscopisch zichtbaar zijn) en vorm er van. Op deze wijze ontstaan de kleuren der colloïdale oplossingen. Eindelijk kan er l. plaats hebben, doordat de schijnbaar homogene middenstof toch in verschillende punten niet dezelfde eigenschappen heeft. Er kunnen zich b.v. spontane verschillen in dichtheid voordoen van zoodanige grootte, dat reeds in dunne lagen l. plaats heeft. Zulks is het geval bij de kritische opalescentieverschijnselen (b.v. bij de kritische temperatuur van het stelsel vloeistofdamp en bij de ontmengingstemperatuur van twee vloeistoffen). Ook bij andere temperaturen heeft er tengevolge van spontane dichtheidsvariaties l. plaats, echter in veel geringere mate, waardoor de l. eerst in zeer dikke lagen zichtbaar is. Op deze wijze moet het hemelsblauw worden verklaard. Reeds in 1874 toonde Rayleigh aan, dat deze toeneemt met de vierde macht der golflengte van het licht.
