IJzeroxyden - De verbindingen van ijzer met zuurstof, FeO, Fe2O3 en Fe3O4, waarvan het eerste ook ijzeroxyduul, het tweede ijzeroxyde in meer beperkten zin, of ferrioxyde, het laatste ijzeroxyduuloxyd, ferro-ferrioxyd of hamerslag genoemd wordt. Ze komen in de natuur voor als haematiet, goethiet en waterhoudend, als limoniet ; magnetiet is op te vatten als een ferraat. Het ferrioxyde, Fe2O3 dat ook in de natuur voorkomt, ontstaat bij gloeien van ijzerzouten bij temperaturen onder 1200°. Zoo ontstaat het bij de fabricage van Nordhauser zwavelzuur door gloeien van ferrisulfaat als residu en wordt als caput mortuum en onder verschillende namen als Engelsch rood, Parijsch rood, ijzermenie enz. in den handel gebracht.
Het is een rood poeder, dat de basis vormt van bijna alle roode aardverven; het s.g. is 5,1, het smeltpunt 1565°. Hoe hooger de stof verhit is, hoe moeilijker zij wordt aangetast, zoodat het gesmolten product tot de moeilijkst aantastbare stoffen behoort en o. a. voor de fabricage van electroden wordt toegepast. Verder dient het ij. behalve als uitgangsmateriaal voor de ijzerbereiding als contactmassa voor de zwavelzuurbereiding, als slijpmiddel en als uiterst goedkoope, duurzame, veel gebruikte verfstof, die zoowel voor schilderen als voor drukwerk dient.
