Gele koorts - (Febris flava), een acute infectieziekte, inheemsch in West-Indië, Mexico en Brazilië, vanwaar zij door schepen naar elders is overgebracht en ook in Europeesche havensteden in het warme jaargetijde epidemieën heeft veroorzaakt; door koude eindigen deze in korten tijd. Negers zijn weinig vatbaar; het meest worden in besmette streken nieuw-aan ge komen blanke vreemdelingen aangetast. Hoewel veel micro-organismen als verwekkers der ziekte zijn beschreven, is deze nog niet met zekerheid bekend. De smetstof bevindt zich in het bloed der zieken en wordt door den steek van bepaalde muggen (Stegomyia fasciata), die alleen ’s nachts steken, overgebracht.
De incubatietijd bedraagt 3—5 dagen. De ziekte begint met een koude rilling, zeer hooge koorts, welke 1—5 dagen aanhoudt, hoofd- en lendenpijn, zeer beslagen tong, ontsteking van het tandvleesch, neiging tot braken. Verloopt dit eerste tijdperk niet doodelijk, dan volgt een tweede tijdperk van rust, dat 1—2 dagen duurt, waarin alle verschijnselen verbeteren en dat in lichte gevallen de genezing inleidt, in ernstiger gevallen gevolgd wordt door het derde tijdperk. Hierin stijgt de koorts opnieuw, treden geelzucht, nierontsteking, delirium, bloedingen in verschillende organen, onder de huid, uit neus, tandvleesch, enz. en het gevreesde zwarte bloedbraken op, dat de ziekte den naam „vomito negro” gegeven heeft. In enkele dagen treedt de dood in of gaat de ziekte in herstel over, daarbij niet zelden door verschillende etteringsprocessen gecompliceerd. In sommige epidemieën bedroeg de sterfte 75 %, de gemiddelde sterfte is 35 %. Een specifiek middel tegen de ziekte bestaat nog niet; bij de behandeling bepaalt men zich tot zorgvuldige verpleging en bestrijding der verschijnselen. Ter voorbehoeding is de bestrijding van het muggengevaar van het grootste gewicht; zie MALARIA.
