Cursief - (Fransch: italique, Engelsch: italics). Het tot de antiqua behoorende loopende, naar rechts hellende, schrift, in tegenstelling met het staande schrift (de romein), waarvan het eene aanvulling is.
De C. wordt dan ook slechts in verbinding met de romein gebruikt en dient daarbij ter aanduiding van bijzonder de aandacht verdienende woorden of zinnen. De Venetiaansche drukker Aldus Manutius liet dit lettertype door den goudsmid Francesco Raibolini snijden, waarbij Petrarca’s handschrift tot model diende.
Hij gebruikte de letter het eerst in 1501 voor eene Virgilius-uitgave en reeds het volgend jaar werd er door Jean de Tournes te Lyon mede gedrukt. Aanvankelijk ontbraken de hoofdletters bij deze drukletter, waarvoor zoo noodig die der romein werden gebruikt, maar bij testamentaire beschikking droeg Aldus in 1515 den kopergraveur Giulio Campagnola op, passende kapitalen bij de C. te ontwerpen.
Over Antwerpen, waar ze omstreeks 1530 reeds gebruikt werd, kwam de C. naar het Noorden. Coornhert’s vertaling der „Officia” van Cicero, in 1561 door Van Zuren te Haarlem gedrukt, is vermoedelijk het eerste Noord-Nederlandsche boek, waarin de cursief werd gebruikt.
Zie: Enschedé, De boekletter in Nederland, 1902.
