Ben - 1) Hebr. woord, dat eigenl. „zoon” beteekent (meervoud: bené), maar ook gebruikt wordt om een meer algemeen verband tusschen twee dingen uit te drukken: „Abraham was een zoon van 100 jaar” wil zeggen „A. was 100 j. oud”; „de zoon van Gadi” = misschien „de bewoner van Baäl-gad*”; „menschenkind” (b.v. in de profetieën van Eze chiël) = „menschelijk wezen, mensch”. — In het Arab. luidt het woord ibn (meervoud beni-, b.v. in Beni-hassan), in het Aram. bar en bir; ibni (zie BEL-IBNI) in het Assyr., hangt met dit woord samen.
2) Keltisch: berg; B. komt vaak voor, bij bergnamen in de Schotsche hooglanden.
