(ook: meteoor), kortstondig lichtstreepje aan de sterrenhemel. Hoewel vallende sterren al van oudsher bekend zijn, weet men er pas sedert ca.1800 meer over, toen nl. toonden Benzenberg en Brandes aan dat het interplanetaire lichaampjes betreft, die met snelheden van 20—70 km/s op hoogtes van 80-120 km door de dampkring vliegen.
Deze korreltjes zijn vaak niet groter dan een speldeknop en maken deel uit van de grote stofwolk om de zon. Als zij in de dampkring komen, worden zij door botsingen met de luchtmoleculen zozeer verhit dat zij verdampen tot een gloeiend gaswolkje. Wat men waarneemt, het ‘verschieten’ van een ster, is dit gaswolkje. Het spoor vaneen vallende ster blijft soms nog seconden lang zichtbaar. De helderheden van vallende sterren lopen zeer uiteen, de helderste bereiken 1m, soms zelfs zo helder als Jupiter of Venus; nog helderdere, die de hele omgeving verlichten heten vuurbollen of boliden. Vallende sterren zijn 2—3 x talrijker in de nanacht dan in de vooravond, en, althans op het noordelijk halfrond, talrijker in de herfst dan in de lente; zij vallen van alle kanten op de aarde; het talrijkst uit de richting van de apex der aardbeweging.
Ook zijn er bepaalde nachten in het jaar waarin de vallende sterren buitengewoon talrijk zijn en in zwermen optreden (zgn. sterrenregens, meteorenzwermen); zij schijnen dan uit één punt (straalpunt of radiant) te voorschijn te komen. In werkelijkheid is dit een perspectivisch verschijnsel. Naar het sterrenbeeld waarin zich het straalpunt bevindt wordt de zwerm genoemd, b.v. Perseïden.Vallende sterren worden visueel en fotografisch waargenomen. Door de aard van het verschijnsel lenen vallende sterren zich uitstekend voor waarneming door amateurs. O.a. de Werkgroep Meteoren van de Nederlandse Vereniging voor Weeren Sterrenkunde houdt zich hiermee bezig.
