[Ital.], v./m. (-’s), compositie van beweeglijk karakter voor klavier of orgel.
Oorspronkelijk was de toccata een compositie voor toetsinstrumenten. Ca.1590 kreeg de toccata een sterk improviserend karakter waarbij breed akkoordenspel werd afgewisseld met snelle passages en fugatische episoden. Deze vorm, verwant met het preludium, werd door J.S.Bach tot zijn hoogste perfectie ontwikkeld. Tijdens de romantiek werd de toccata een virtuoos etudeachtig stuk, o.a. bij C. Czerny en R.Schumann.
